کاش آدمیزاد یک دکمه داشت که فقط یک بار در زندگی می توانست از آن استفاده کند. وقتی دکمه را می زد می نشست و خودش را تماشا می کرد! یعنی از دریچه  چشم دیگران. اینکه ما را چطور می‌بینند. چطور قضاوت می کنند . وجودمان چه اثری روی آنها دارد. چند نفر از ما جرئت داشتیم از آن دکمه استفاده کنیم؟ در چه سنی این کار را می‌کردیم؟ خیلی ها آنقدر محتاط هستند که تا روز مرگ از آن استفاده نمی‌کنند. روزی که دیگر فرصتی برای جبران یا تغیر نیست. آن یک روز ممکن است شوکه شویم یا خوشحال یا غمگین! فکر می‌کنم تماشای خودمان از سخت ترین کارهای دنیاباشد.