از وقتی چشم به دنیا باز می‌کنیم اتفاقاتی پیرامونمان رخ می‌دهد و شرایطی برایمان به‌وجود می‌آید که باعث می‌شود به‌صورت ناخودآگاه ذهنمان بین ما و زندگی دیگری خط پررنگی بکشد. «هم‌کلاسی‌ام درسش خوب نیست، پس ما باهم فرق داریم.»، «همسایه‌مان از ما پول‌دارتر است، پس دخترش با من بازی نمی‌کند.»، «پسری که در باشگاه است، کم‌شنواست، پس نمی‌توانیم باهم دوست شویم.» این خط‌های پررنگ باعث مرز و جدایی بین ما و دیگران می‌شود. مرزهایی که ما را از دوستی و همدلی با دیگری محروم می‌کند و باعث می‌شود خودمان یا طرف مقابلمان را در یک بُعد زندگی ناتوان ببینیم؛ اما کتاب «جهان مال من است» قضیه را برعکس کرده است.

وقتی از دیگران می‌شنویم که «فلانی آدم باهوشی است»، تصوری که از یک فرد «باهوش» در ذهنمان شکل می‌گیرد کسی است که شاید 24ساعته روی دفتر و کتاب‌هایش افتاده و درس می‌خواند. عینکی بزرگ بر چشمانش گذاشته، همه کارهایش روی حساب‌کتاب است، هیچ اشتباهی مرتکب نمی‌شود و همیشه همه آدم‌ها روی حرف‌هایش حساب باز می‌کنند. اما راستش این‌طورها هم نـیـسـت. یکی از پارامترهای هوش، «خلاقیت» است. فردی که خلاق است تمام راه‌های مختلف را برای بررسی یک مسئله نگاه می‌کند. یعنی در عین واحد می‌تواند همه جوانب را بسنجد و بعدازآن بهترین راه را انتخاب کند.