علاقه به کتب و نسخ خطی مرا به سمت این حوزه از فرهنگ سوق داد و در کنار کتاب‌فروشی خود با سرمایه‌ای که از کار صنعت اندوخته بودم، به جمع‌آوری این کتب و نسخ خطی پرداختم؛ تا اینکه تعداد آن‌ها بسیار زیاد شد و از خانه خود امکان نگهداری از آن‌ها را نداشتم. آنجا بود که از طریق بعضی از دوستان در دهه ۸۰ خورشیدی با فعالیت‌های سازمان میراث‌فرهنگی آشنا شده و پس از معرفی خود و آثاری که داشتم، به من پیشنهاد شد موزه‌ای در قالب کتب و نسخ خطی ایجاد کنم.
کاری بسیار سخت و دشوار بود؛ کما اینکه امکانات و حمایت‌ها در اوایل دهه هشتاد خورشیدی محدود بود و امکانات فرهنگی در شهری همچون فولادشهر که تمامی مظاهر مدرنیسم را یک‌جا در خود جمع کرده بود، کاری سخت‌تر بود؛ لذا تصمیم گرفتم به‌رغم تمامی مشکلات به این امر مبادرت ورزم؛ پس زیرزمینی را در یکی از مراکز اقتصادی شهر با زحمت خریداری کرده و تمامی نسخ خطی و اسناد و مدارک خود را به این زیرزمین انتقال داده و پس از مشورت با دوستان در اداره‌کل میراث‌فرهنگی و گردشگری استان، این موزه در زیرزمینی در ابتدای دهه ۸۰ خورشیدی گشوده شد.
اوایل، کار بسیار سخت بود؛ زیرا کمتر کسی از گنجینه‌ای که به‌تدریج در این زیرزمین گردآوری شده بود، آگاهی داشت؛ لذا در این بیست سال با خون دل خوردن بسیار، تلاش کردم تا از بخشی از آثار ارزشمند فرهنگی این کشور نگاهبانی کنم؛ به این ترتیب طی این مدت باوجود تمامی مشکلات و بی‌مهری‌ها، بیش از سه‌هزار نسخه خطی و اسناد و مدارک تاریخی که قدمت برخی از آن‌ها همچون قرآن‌های خطی به بیش از هفتصد سال قبل می‌رسد و در عین حال نسخ خطی ارزشمندی همچون: نسخه‌های خطی شاهنامه فردوسی و کتاب اشعار اربعه ملاصدرا (فیلسوف سده یازدهم هجری قمری) در این گنجینه نگهداری می‌شود.
با گذشت نزدیک به ده سال از افتتاح این موزه و فعالیت‌های فراوانی که در عرصه معرفی آثار موزه با مشقات فراوان انجام شد، به‌تدریج نظر دوستداران میراث‌فرهنگی به این موزه جلب شد؛ لذا با حمایت سازمان میراث‌فرهنگی و برخی دوستداران، موفق شدیم به تدریج زیرزمین تاریخی را گسترش داده و کارگاه‌هایی همچون کارگاه مرمت اسناد تاریخی را ایجاد کنیم. جالب بود که از سراسر کشور نسخ خطی و اسناد تاریخی برای مرمت به این موزه کوچک زیرزمینی حواله می‌شد.
با رونق گردشگری به‌تدریج پای گردشگران خارجی نیز به فولادشهر باز شد و جالب بود که همگی آن‌ها در این شهر مدرن به دنبال بازدید از این موزه کوچک بودند.
به تدریج در دهه ۹۰ خورشیدی اوضاع بهتر شد و با مشارکت دوستداران میراث‌فرهنگی این موزه کوچک موفق به دریافت سه لوح تقدیر فعالیت موزه‌دار برتر از کمیته ملی موزه‌های ایران، کسب دکترای افتخاری مدیریت موزه از سازمان یونسکو، کسب مقام خادم نمونه کتاب و کتاب‌خوانی از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و کسب بیش از ۵۰ تندیس و لوح تقدیر کشوری و بین‌المللی در خصوص موزه‌داری شدم.
با ایجاد ارتباط با دانشگاه‌های معتبر کشور در نیمه دوم فعالیت خود موفق شدم پای بسیاری از دانشجویان را در مقاطع ارشد و دکتری به‌منظور استفاده از منابع این موزه در راستای تدوین پایان‌نامه‌های خود به این موزه باز کنم؛ با این‌حال با رشد تدریجی فعالیت‌های این موزه که در زیرزمین یک مرکز تجاری واقع شده، لزوم ایجاد یک فضای بزرگ‌تر برای آن بیش از هر زمان دیگر احساس می‌شود. بیش از ۱۰ سال است که با وجود خدماتی که این موزه برای توسعه فرهنگ و گردشگری فولادشهر و شهرستان لنجان در محور مرکزی استان داشته است، پیگیر تخصیص یک زمین به‌منظور ساخت ساختمان جدید برای این موزه بوده‌ایم و این در حالی است که دولت‌ها یکی پس از دیگری آمدند و رفتند و ما همچنان پیگیر این ماجرا بوده‌ایم و هستیم.
بااین‌حال در ابتدای سال ۱۴۰۰ خورشیدی پس از ۱۰ سال پیگیری با سرمایه شخصی موفق به خرید زمینی با کاربری فرهنگی در فولادشهر شدم و تصمیم بر این شده است که با همکاری معماران برجسته همچون «سید ایوب هاشمی» و پروفسور «گلابچی» این موزه را پس از ۲۰ سال از زیرزمین به سطح زمین انتقال دهیم؛ لذا امیدواریم این موزه که در زمینی به مساحت ۱۶۰۰ متر و در ساختمانی با زیربنای ۶۵۰۰ متر ساخته می‌شود به مکانی مناسب برای آینده این نسخ ارزشمند خطی تبدیل شود.
برآوردهای اولیه حاکی است که ساخت این موزه حداقل به ۲۵۰میلیارد ریال اعتبار نیاز دارد؛ لذا با توجه به تلاش‌های فراوانی که در این ۲۰ سال صورت گرفته و این موزه هم‌اینک در سطح ملی با زحمات فراوان به یک فضای فرهنگی شایسته تبدیل شده است، از تمام دوستداران میراث‌فرهنگی، به‌ویژه سازمان‌هایی همچون استانداری اصفهان، اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان، راه و شهرسازی، فرهنگ و ارشاد اسلامی، فرمانداری، بخشداری، شهرداری، شورای اسلامی شهر فولادشهر و همچنین نماینده محترم مردم لنجان درخواست دارم برای ساخت این موزه از هیچ همتی دریغ نکنند؛ زیرا معتقدم این موزه متعلق به همه مردم ایران است و همان‌گونه که در این ۲۰ سال شاهد بودیم، می‌تواند در آینده نیز نقش مهمی در توسعه فرهنگی و اقتصادی شهرستان لنجان، به‌ویژه از منظر توسعه گردشگری فرهنگی، ایفا کند.
