مارادونا در لباس مسی

جام جهانی 1986 مکزیک یکی از شگفت‌انگیزترین جام‌های جهانی بود و دیگومارادونا، ارتش یک نفره آرژانتینی‌ها در آن مسابقات لقب گرفت. کسی که با ضربه دست خود به توپ (معروف به دست خدا) و نیز ویران کردن دفاع انگلیسی‌ها، یکی از ماندگار ترین خاطرات را برای همگان ثبت کرد.

قهرمانی آرژانتین در آن جام عموما و طبق نظر همگان به دلیل درخشش وصف نشدنی مارادونا بود. حال پس از 35 سال، دوباره در همان تیم ملی آرژانتین، بازیکنی با شماره 10، تبدیل به ارتش یک نفره‌ای شد تا بتواند آلبی سلسته را قهرمان کوپا آمریکا کند و به ناکامی‌های چند تورنمنت اخیر آن‌ها پایان دهد.

مسی که شاید، آخرین کوپا آمریکای خود را تجربه می‌کرد، توانست بالاخره تیم ملی کشورش را قهرمان کند و از فشار  ‌رسانه‌ها خارج شود، گویا پس از مرگ مارادونا، او خود هدایت‌گر تیم ملی کشورش شد تا بتواند همچون آن جام جهانی، افتخار را به سرزمین نقره بازگرداند.

برزیل و آرژانتین، فینالی تمام عیار

آرژانتین با چند تغییر نسبت به دیدار قبلی خود پا به میدان گذاشت، درحالی که برزیل کاملا با ترکیب ثابت خود آماده فتح جام بود. آرژانتینی‌ها با استفاده از بازیکنان تکنیکی خود، سعی داشتند با بازیسازی صبورانه از دفاع نقشه‌های خود را عملی کنند. دعوت به پرس برزیلی‌ها از سوی آرژانتین برای این بود که بتوانند از بازیکنانی همچون کاسمیرو که در دفاع بسیار سر سخت است، با سرعت عبور کرده و نیز با پاس‌های ریسکی حملات خطرناکی را ایجاد کنند. آرژانتینی‌ها نیز سعی می‌کردند در فاز یک بیلد آپ با بازیسازی عریض و گاهی عمودی خط پرس را بشکنند.

 حرکات فول بک‌های آلبی سلسته برای عرض دادن به بازی نیز به همین دلیل بود تا فاز یک و دو بیلد آپ را پشت سر بگذرانند. با ورود با انتهای فاز دوم و شروع فاز سوم شاهد افزایش تمپو (ضرب آهنگ) آرژانتینی‌ها به خصوص در سمت راست زمین بودیم، جایی که با ورود مسی به نیم فضا‌ها، بازیکنان دیگر سعی در موقعیت سازی داشتند.

 همانطور که گفته شد، نقش فولبک‌ها در بازیسازی آرژانتین در همه زمان‌های بازی بسیار مهم بود. آرژانتین در دفاع سعی در بازی منطقی داشت، ایجاد بلوک 4-4-2 برای جلوگیری از بازیسازی عمودی برزیل همراه فشردگی در کل زمین و ایجاد ساختاری واحد که عموما موفق بود. برای مهار مهاجمان تکنیکی برزیل نیز، اسکالونی نسخه‌ای ساده در جیب داشت؛ پرس چند نفره هنگام صاحب توپ شدن آن‌ها به خصوص زمان صاحب توپ شدن نیمار.

اما نکته مهم قطع کردن جریان حمله برزیل از دفاع بود. پرس شدید 5 نفره آرژانتین که با دو بازیکن در جلو و 3 بازیکن در پشت سرشان همراه بود، باعث شد که بازیسازی برزیل به مشکل بخورد و بازیکنان خلاقشان گویی در بازی محو شوند. آرژانتین در کل بازی سعی در کنترل و ایجاد موقعیت‌های مفید گلزنی داشت، آن‌ها بازی را بی دلیل آشفته نکردند بلکه با آرامش می‌خواستند تنها به هدفشان برسند.

در آن سو برزیل همانطور که گفته شد، برنامه نخست خود یعنی استفاده از‌هافبک‌ها و ایجاد بازیسازی منظم و خلاقانه خود را به دلیل پرس موفق آرژانتین از دست داده بود. این اتفاق باعث شده بود که دفاع‌های برزیل به پاس‌های بلند تمایل پیدا کنند، همچنان که در لحظاتی شاهد ارسال این پاس‌ها از دفاع برای نیمار بودیم؛ اما به دلیل جای گیری خوب آرژانتینی‌ها این راه حل عموما به بن بست می‌خورد.

راه دیگر عقب آمدن نیمار بود تا علاوه بر کمک به بازیسازی، نظم تیمی ‌آرژانتین را در یارگیری از بر هم بزند. این اتفاق نیز به دلیل عملکرد دفاعی خوب آلبی سلسته با شکست رو برو می‌شد، البته که این راه تا حدی بهتر از روش‌های دیگر پاسخگو بود.

برزیل در دفاع و پرس بازهم شکست خورده بود و پرس 4 نفره آن‌ها همراه با پوشش‌هافبک‌ها در اکثر مواقع به شکست منتهی می‌شد. فاصله زیاد بین خطوط و فصله انفرادی زیاد باعث شده بود، آرژانتینی‌ها به راحتی پرس را بشکنند. درسیستم 4-4-2 دفاعی تیته نیز زیاد بودن فاصله مشخص بود.

 دلیل اصلی شکست برزیل را شاید بتوان دفاع نامنظم و نبود انسجام در آن قلمداد کرد. این اتفاق باعث شده بود که یاران مسی به راحتی بازی خود را به نمایش بگذارند که در برابر تیم خلاق آرژانتین بسیار ریسک اشتباه بزرگی بود، البته که عملکرد خوب دفاعی آرژانتین در خنثی سازی نبوغ برزیلی‌ها را نباید نادیده گرفت. در خارج ازنگاه فوتبالی، آرامش و تمرکز شاید حرف اول را در این بازی می‌زد؛ آرژانتین کاملا با آرامش و آرام عمل می‌کرد و با انگیزه سعی در فتح جام داشت.

در نهایت مسابقات کوپا آمریکا به پایان رسید و آرژانتین توانست نه تنها پس از فاجعه مرگ مارادونا دوباره شادی را ببیند؛ بلکه به ناکامی‌های اخیر در جام‌ها پایان داد. مسی وظیفه اش را انجام داد تا او هم شماره 10 ماندگاری در تاریخ کشورش باشد.