در کنار بستر خشک زاینده‌رود که می‌ایستی، کتاب تاریخ یک بار برایت به‌طور کامل مرور می‌شود. در شرق خورشید هزاران ساله تاریخ اصفهان از پل شهرستان طلوع می‌کند و در تشت زعفرانی‌رنگ مغرب در پل مارنان غروب می‌کند. اینجا زاینده‌رود، تاریخ اصفهان را در فراز و نشیب روایت می‌کند. هرچند با لبانی خشک و تنی زخمی اما این رودخانه صدای گویای تاریخ یک ملت است.

گرمای واژه «بابا» برای کسانی که از نعمت داشتن پدر به‌عنوان یکی از ستون‌های خانواده محروم نبوده‌اند قابل درک است؛ اما در کوچه پس کوچه‌های شهر که رکاب می‌زنیم، گاهی با مقبره‌ها یا محله‌ها یا گذرهایی روبه‌رو می‌شویم که به نام «بابا» مشهورند. این باباها چه کسانی بوده‌اند و چگونه وارد تاریخ اصفهان شده‌اند؟ به نظر می‌رسد با رشد گرایشات عرفانی پس از اسلام مشایخ با القاب مختلفی شناخته می‌شده‌اند. پیر، عمو، شیخ یا بابا از این دست لقب‌ها بوده است. اما بعد از حمله مغول و در طی قرن هشتم و نهم این جریان رنگ دیگری پیدا کرد و باباهای اصفهان بیشتر حاصل این دوره تاریخی هستند.