صدایش از پشتِ گوشی تلفن خسته و بی‌رمق است؛ خسته‌تر و اندوهگین‌تر از هر زمان و موقعیتی که یک پزشک در طول سال‌های طبابت خود می‌تواند تجربه کرده باشد؛ شاید خسته‌تر از زمانی که شاهد مرگِ بیماری بوده یا اندوهگین‌تر از وقتی که علم و دانش و تجربه‌اش نتوانسته حریف مرگ شود یا مستأصل‌تر از موقعی که پاسخی برای چشم‌های منتظر و گریانِ ایستاده پشت در «آی‌سی‌یو» نداشته است. آرام و شمرده حرف می‌زند. غبار غم و استیصال می‌نشیند روی تک‌تک جملاتش، وقتی می‌گوید: «کادر درمان دیگر مثل سابق نخواهند شد! خسته و افسرده شده‌اند و دیگر طاقتشان طاق شده است.»